Mam nadzieję że już wszystko dobrze, ale ponieważ dopiero teraz przeczytałam to jednak postanowiłam napisać parę słów. Mój Michaś miał w maju zapalenie węzłów chłonnych nie rozpoznane przez lekarza W piątek byłam u pani doktor na kontroli ona stwierdziła że wszystko jest ok. a w sobotę mały wysoka gorączka, szyja go bardzo bolała i wylądowaliśmy na 10 dni w szpitalu Miał robione usg węzłów chłonnych. Okazały się mocno powiększone. Antybiotyk dożylnie dostał. Lekarz powiedziała że węzły chłonne wolno się cofają i trzeba bardzo uważać na dziecko. Dobrze, że mieliśmy potem ładną pogodę i wszystko się dobrze skończyło. Ale to poważna sprawa, nie bagatelizuj jej. --------------------Mama Juleczki, Michałka i Kornelka :)
Przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych szyjki macicy lub, w prostych słowach, zapalenie węzłów chłonnych szyjnych jest stanem zapalnym węzłów chłonnych szyi, który utrzymuje się przez długi czas. Ta choroba jest typowa dla osób z osłabionym układem odpornościowym. Przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych szyjnych przejawia
Podszczękowych węzłów chłonnych, objawy i leczenie, które są opisane w tym artykule, jest odmianą procesu zapalnego w węzłach chłonnych. Do głównych powodów, współczesny rozwój choroby, m.in. stany zapalne jamy ustnej. Podstawowe przyczyny choroby. Jak objawia się zapalenie węzłów chłonnych podszczękowych?
Wyniki dla: zapalenie węzłów chłonnych Zapalenie węzłów chłonnych głowy i szyi Ze względu na różnorodność czynników zapalnych rozpoznanie jednostki chorobowej wyłącznie na podstawie stanu węzłów chłonnych głowy i szyi najczęściej jest niemożliwe. Źródłem trudności w praktyce klinicznej bywa zwłaszcza przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, które może wymagać wnikliwego postępowania diagnostycznego; dokładnego badania podmiotowego, przedmiotowego i badań dodatkowych, np. mikrobiologicznych, ultrasonograficznych, pobrania materiału do badania histopatologicznego, a także badań radiologicznych (w przypadku zmienionych chorobowo węzłów chłonnych będących w kontakcie z kością). Procesy patologiczne w węzłach chłonnych głowy i szyi Węzły chłonne uczestniczą w procesach, w które zaangażowany jest układ immunologiczny, pełniąc szczególną funkcję w walce z zakażeniem. Są polem działania wędrujących limfocytów i makrofagów, miejscem kontaktu limfocytów T i B z antygenami, gdzie – w odpowiedzi na antygen – dochodzi do aktywacji i transformacji komórek immunokompetentnych. Wczesny efekt reakcji na antygen stanowi zwiększenie przepływu krwi przez zajęte węzły. Jednak za powiększenie węzłów chłonnych odpowiadać może wiele czynników: odczynowych (w stanach zapalnych i alergiczno-reaktywnych), przerostowych lub nowotworowych. Powiększenie węzłów chłonnych może mieć charakter miejscowy lub uogólniony (gdy obejmuje minimum 2–3 obszary ciała). Regionalne powiększenie węzłów chłonnych wskazuje zwykle na miejscowy proces patologiczny, aczkolwiek niektóre choroby ogólnoustrojowe przebiegają ze zmienionymi odczynowo – charakterystycznymi dla nich – grupami węzłów chłonnych (np. mononukleoza zakaźna – węzły zauszne i karkowe, różyczka – węzły potyliczne i zauszne). Zazwyczaj powiększenie węzłów chłonnych głowy i szyi ma charakter odczynowy: jest odpowiedzią na bodźce zapalne – bakterie lub wirusy. W większości przypadków źródło zakażenia stanowią zmienione chorobowo tkanki przyzębia, zęby, kości szczęk, zatoki szczękowe, migdałki lub zakażone rany śluzówki i skóry. W okolicy szczękowo-twarzowej obserwuje się najczęściej powiększenie węzłów podżuchwowych. Więcej Zapalenie kości szczęk Zapalenie kości (ostitis) to proces chorobowy, który zajmuje stopniowo wszystkie składowe kości. Według dostępnych danych, blisko 90% przypadków zapaleń kości szczęk jest pochodzenia zębowego, gdzie źródłem zakażenia są zęby z miazgą zgorzelinową, zropiałe torbiele i in. Najczęstszym czynnikiem patogennym są bakterie, których działanie prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i utworzenia mikrozakrzepów przyściennych, a następnie do zaczopowania naczyń anatomicznie końcowych, co uniemożliwia rozwój krążenia obocznego. Przepływ krwi w naczyniach doprowadzających zmniejsza się, ściany naczyniowe ulegają uszkodzeniu; w efekcie wzrasta wysięk pozanaczyniowy, co powoduje pogłębienie niedokrwienia kości. Zakażenie bakteryjne – na skutek upośledzenia równowagi układu krzepnięcia i fibrynolizy – prowadzi ponadto do rozwoju zespołu rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego; może przyczyniać się do powstania zmian zakrzepowych w układzie naczyniowym kości, niedokrwienia i martwicy kości. Wszystkie te procesy powodują zmiany zapalno-martwicze i rozwój zapalenia kości. Zapalenie kości szczęk – klasyfikacja Ze względu na czynnik przyczynowy wyróżnia się następujące zapalenia kości szczęk: zębopochodne pourazowe chemiczne krwiopochodne Uwzględniając przebieg – zapalenia kości szczęk dzieli się na ostre, przewlekłe i przewlekłe nawracające; ze względu na zasięg zapalenia – na ograniczone i rozlane. Tkanki martwicze tworzą bardzo korzystne warunki do namnażania bakterii. Zapalenia kości szczęk w większości przypadków powodowane są przez florę bakteryjną mieszaną, głównie paciorkowce. Sukcesywnie wzrasta jednak częstość zakażeń bakteriami Gram-ujemnymi opornymi na antybiotyki. U dorosłych i młodych dorosłych zapalenie kości szczęk obejmuje z reguły żuchwę, zapalenie krwiopochodne stwierdza się zwykle u niemowląt. Ostre zapalenie kości Ostre zapalenie kości (ostitis acuta) najczęściej ma gwałtowny przebieg z objawami ogólnymi i miejscowymi; stan ogólny pacjenta jest ciężki z nasilonym samoistnym bólem zajętej kości, wysoką temperaturą ciała, dreszczami, ogólnym osłabieniem, brakiem łaknienia. Zewnątrzustnie obserwuje się obrzęk i naciek tkanek miękkich w rzucie zmienionej zapalnie kości z objawami ostrego zapalenia pobliskich węzłów chłonnych. Wewnątrzustnie występuje rozpulchnienie i zaczerwienienie śluzówki w okolicach zajętej kości. Wraz z postępem zapalenia powstają ropnie (podokostnowe, podśluzówkowe) lub ropowica. W obrębie zajętej kości zęby są rozchwiane z objawami ostrego zapalenia ozębnej; w kieszonkach dziąsłowych występuje treść ropna. W przebiegu zapalenia żuchwy może dodatkowo wystąpić mrowienie z niedoczulicą wargi dolnej (tzw. objaw Vincenta). Gdy zapaleniem zostaną objęte mięśnie żwaczowe, może dojść do szczękościsku. Więcej Zapalenie jamy ustnej Termin „zapalenie jamy ustnej” oznacza proces zapalenia przewodu ustnego, to jest tej części ust, która zawiera dziąsła, podniebienie, policzki, wewnętrzną stronę ust i języka. Główne symptomy zapalenia jamy ustnej: • zwiększenie wydzielania śliny • cuchący oddech • krwawienie dziąseł • powiększenie węzłów chłonnych Więcej Nowotwory niezłośliwe jamy ustnej Nadziąślaki (epulides) – są to najczęściej obserwowane guzy występujące w obrębie dziąseł, ich etiologia nie jest do końca poznana, uważa się, że na ich powstawanie mają wpływ czynniki drażniące oraz wahania hormonalne. Charakterystyczną cechą we wszystkich rodzajach nadziąślaków jest nadmierny przerost śluzówki (hiperplazja). Nadziąślaki są nowotworami niezłośliwymi, które jedynie w niezmiernie rzadkich przypadkach ulegają zezłośliwieniu. Nadziąślak – rodzaje • nadziąślak ziarnisty (epulis granulomatosa) – uważa się, że powstaje w wyniku miejscowego urazu, innymi czynnikami mającymi znaczenie dla rozwoju tego naddziąślaka są inne towarzyszące choroby, np. brzeżne zapalenie przyzębia (parodontitis marginalis) oraz poziom hormonów, ponieważ zmiany te powstają do czterech razy częściej w u ciężarnych kobiet niż w pozostałych grupach pacjentów, dlatego niektórzy stosują nazwę naddziąślak ciężarnych (epulis gravidarum). W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach doświadczalnych wykazano, że wzrost poziomu estrogenu i progesteronu powoduje zwiększoną proliferację komórek tkanek, które doznały urazu. Obserwuje się intensywny wzrost naddziąślaków ziarnistych u kobiet ciężarnych do 7. miesiąca ciąży włącznie – uważa się, że w tym czasie poziom estrogenu i progesteronu osiąga we krwi optymalny poziom do dalszego rozwoju, ponieważ w trakcie kolejnych miesięcy ciąży poziom wymienionych hormonów wzrasta, natomiast tempo wzrostu naddziąślaka ziarnistego nie zwiększa się. W badaniu histologicznym charakterystyczna jest płatowata struktura tkanki, w której obecna jest duża ilość naczyń włosowatych wypełnionych erytrocytami, w obrazie mikroskopowym widoczna jest wysoka infiltracja neutrofili oraz obecność komórek plazmatycznych i leukocytów. Powierzchnia zmiany jest często pokryta skrzepem zbudowanym w dużej mierze z fibryny. Długo utrzymujące się zmiany mają skłonność do włóknienia. Leczenie wymaga usunięcia zmiany wraz ze stykającą się z nią okostną, jeżeli zmiana objęła powierzchowny fragment kości, to również należy go usunąć. Zabieg przeprowadza się za pomocą skalpela, przy użyciu diatermii lub lasera CO2. Ponadto wdraża się leczenie parodontopatii oraz zaleca się polepszenie stanu higieny jamy ustnej. Nadziąślak ziarnisty ma dużą skłonność do nawracania. Przy nawrotach choroby zaleca się usunięcie sąsiednich zębów. Naddziąślaki u kobiet ciężarnych zaleca się badać histopatologicznie i usuwać dopiero po zakończeniu ciąży, ponieważ jego wycięcie w trakcie ciąży sprzyja jego nawrotom. Po zakończeniu leczenia zaleca się kontrolę kliniczną jamy ustnej, w celu zapobieżenia nawrotom guza. • nadziąślak włóknisty (epulis fibrosa) – uważany jest za kolejne stadium naddziąślaka ziarnistego, ze względu na podobne rozłożenie epidemiologicznych grup ryzyka, odnośnie wieku i stanu, w szczególności zaś częste jego występowanie u kobiet ciężarnych, poza tym w obrazie histologicznym nawracające formy naddziąślaka ziarnistego przyjmują formę naddziąślaka włóknistego. Podobnie jak w przypadku naddziąślaka ziarnistego, naddziąślaki włókniste mogą przechodzić na śluzówkę warg, koniuszka czy też brzegów języka. Ta forma naddziąślaka preferuje umiejscawiać się na powierzchni brodawek międzyzębowych, prowadzi to do hiperplazji dziąseł, na powierzchni zmiany obserwuje się nadżerki i owrzodzenia. Ponadto na zmianie występują blade plamy – w miejscach, gdzie guz jest gorzej ukrwiony. W obrazie histologicznym obserwuje się wielką ilość włókien kolagenowych oraz rzadko występujące naczynia włosowate, granulocyty występują pojedynczo. Czasami obecne są także zwapnienia lub skostnienia – dlatego ten rodzaj zmian zwany jest czasem nadziąślakiem włóknistym kostniejącym. Leczenie wygląda identycznie jak w przypadku naddziąślaka ziarnistego, należy jednak rozróżniać te dwie zmiany poprzez badanie histopatologiczne guza. • nadziąślak olbrzymiokomórkowy (epulis gigantocellularis) – ta forma rozwija się tylko i wyłącznie w obrębie dziąseł, zwykle na stronach bocznych łuków zębowych – obok zębów trzonowych i przedtrzonowych, występuje także u osób z bezzębiem. Zmiana ta przeważnie atakuje osoby pomiędzy 40 a 60 rokiem życia, jest częstsza u kobiet niż u mężczyzn. Naddząślak olbrzymiokomórkowy osiąga duże rozmiary – od 2 do 5 cm, czasem nawet ponad. Zmianie towarzyszy często zapalenie węzłów chłonnych spowodowane owrzodzeniem blisko położonej śluzówki. Ten rodzaj naddziąślaka częściej występuje w obrębie żuchwy. Zmiana oglądana bez użycia mikroskopu wygląda niemal identycznie jak w przypadku ziarniniaka ropnego; jest ona miękka w dotyku, o kolorze purpurowym, na powierzchni widoczne są plamki. Naddziąślak ten lekko krwawi, zdarza się czasem, że jego kolor zmienia się na brązowawy, w przeciwieństwie do innych naddziąślaków może on powodować zmiany w istocie zbitej kości, z którą sąsiaduje – nadżerka taka jest widoczna na zdjęciu rentgenowskim. W obrazie mikroskopowym widoczne są małe grupy nieregularnie rozłożonych wielkich komórek, często obserwuje się także płatowaty podział zmiany, występują jednojądrowe nacieki komórkowe oraz złogi syderyny. Komórki naddziąślaka wielkokomórkowego posiadają zdolności kościogubne, tak jak osteoklasty, dlatego obserwuje się erozję kości w ich przebiegu. Istnieje konieczność postawienia diagnozy różnicowej, ponieważ podobne objawy występują przy nadczynności przytarczyc – wystarcza oznaczenie poziom wapnia i fosforu we krwi lub poziom krążącego w niej parathormonu. Usunięcie chirurgiczne naddziąślaka wraz z zajętymi przez niego tkankami (zwłaszcza istotą zbitą kości) jest koniecznością, ponadto należy wykonać badanie histopatologiczne, pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole w celu wykluczenia nawrotów guza. • nadziąślak wrodzony (epulis congenita) W przeciwieństwie do pozostałych opisanych naddziąślaków jest guzem wrodzony, którego obecność stwierdza się już po 30. tygodniu życia płodowego. Nowotwór ten rozwija się wyłącznie w obrębie szczęki lub żuchwy, jednak częściej pojawia się w szczęce i dotyka dziewczynek 10 razy częściej niż chłopców. Za jego powstawanie obwinia się komórki mezodermalne o aktywności miofibroblastów. Nabłonek płaski pokrywający guz jest zawsze mocno spłaszczony. Guz ten ma kolor szarawo-czerwonawy, w obrazie mikroskopowym widać spore wieloboczne komórki z kwasochłonna cytoplazmą, obecne są także ziarnistości, jądra małe, położone centralnie ze zbitą chromatyną. Leczenie polega na wycięciu guza, badania nie wykazały jego nawrotów, nawet przy pozostawieniu jego części w ciele pacjenta. • nadziąślak szczelinowaty (epulis fissurata) – w przeciwieństwie do innych naddziąślaków powstaje on w większości przypadków wyniku długotrwałego podrażnienia śluzówki poprzez źle dopasowaną protezę osiadającą. Zmiana ta pojawia się wokół brzegów protezy. Występowanie tego rodzaju nadziąślaka u dzieci i młodzieży jest bardzo rzadko spotykane. Tak jak inne naddziąślaki występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. W obrazie makroskopowym widoczne są jakby pogrubione wałeczki błony śluzowej woków brzegów protezy, mogą występować owrzodzenia. W obrazie mikroskopowym widoczna jest tkanka łączna uboga w komórki – głównie jest to nabłonek płaski, nadmiernie rogowaciejący, czasami towarzyszy temu także hiperplazja nabłonka i przewlekłe zapalenie. W bardzo rzadkich przypadkach może dojść do metaplazji chrzęstnej, co może być przyczyną rozwoju rzadkiego nowotworu złośliwego – chrzęstniaka mięsakowatego (chondrosarcoma) – dlatego konieczna jest konsultacja patomorfologiczna. Leczenie polega na chirurgicznym usunięciu zmian za pomocą skalpela lub laserowo oraz badania pobranego wycinka nowotworu, ponadto konieczne jest wykonanie nowej protezy, ewentualnie poprawienie konstrukcji protezy używanej, tak, aby nie powodowała ona zmian chorobowych w obrębie błony śluzowej pacjenta. Więcej Badanie tkanek okołowierzchołkowych Stany patologiczne tkanek okołowierzchołkowych są łatwiejsze do zdiagnozowania niż choroby miazgi, ze względu na dużą liczbę mechanoreceptorów w tkankach okw. Dane uzyskane z wywiadu lekarskiego stanowią istotny czynnik rozpoznawczy, ale muszą zostać potwierdzone przedmiotowym badaniem stomatologicznym, obejmującym badanie wzrokiem i dotykiem, testy diagnostyczne, badanie radiologiczne. Badanie wzrokiem i dotykiem Badanie wzrokiem i dotykiem rozpoczyna się od badania powłok zewnętrznych; oceny ewentualnego obrzęku, wygórowania, rumienia, ich lokalizacji i bolesności, które mogą wskazywać na zapalenie ostre tkanek okw. Kolejny krok – badanie węzłów chłonnych (wielkość, bolesność uciskowa, konsystencja, przesuwalność względem podłoża i skóry) – ma duże znaczenie diagnostyczne: zmiany w węzłach chłonnych dowodzą zapalenia tkanek okw. (choroby miazgi nie powodują takich zmian). Badanie palpacyjne wykonuje się jednocześnie po lewej i prawej stronie żuchwy (pacjent w pozycji siedzącej; lekarz – stoi za głową pacjenta). Następnie przeprowadza się badanie wyrostka zębodołowego, wierzchołków korzeni i uzębienia. Ocenia się również stan ogólny uzębienia, przyzębia i poziom higieny jamy ustnej. Badanie zębów przeprowadza się z użyciem lusterka i zgłębnika, w dobrym oświetleniu sztucznym i po osuszeniu zębów. Badanie wzrokiem wyrostka zębodołowego skoncentrowane jest na obecności zaburzeń jego prawidłowej konfiguracji (wygórowań, obrzęku tkanek miękkich, przetok, zmian zabarwienia śluzówki). Badanie palpacyjne (symetrycznie dwoma palcami wskazującymi) okolicy przywierzchołkowej dwóch zębów (zdrowego i z podejrzeniem stanu zapalnego) ułatwia ocenę różnic, umożliwia stwierdzenie bolesności, wygórowań i in. Obecność przetok wskazuje na zapalenie ropne tkanek okw. W zapaleniach ostrych tworzenie przetok przebiega z towarzyszącymi burzliwymi objawami klinicznymi. W przypadku zapaleń przewlekłych proces może być bezobjawowy lub skąpoobjawowy. Ujście przetoki najczęściej znajduje się w okolicy szczytu korzenia zęba przyczynowego, rzadziej – w pewnym oddaleniu od niego, które może utrudniać rozpoznanie i ustalenie pochodzenia przetoki (może być konieczne wprowadzenie do przetoki środków cieniujących lub ćwieka gutaperkowego i wykonanie zdjęcia rentgenowskiego). Więcej Klasyfikacja kliniczna chorób tkanek okołowierzchołkowych 26 października 2021 --- Drukuj W literaturze istnieje wiele klasyfikacji chorób tkanek okołowierzchołkowych (okw.); starsze proponują podział histopatologiczny – np. klasyfikacja Geurtsena czy Wilgi, którą przez lata stosowano w polskiej stomatologii. Jednak w oparciu o objawy kliniczne nie można rozpoznać dokładnie wszystkich stanów chorobowych wyróżnionych w podziale histopatologicznym. Dowiedziono także, że istnieje spory odsetek niezgodności między rozpoznaniem klinicznym wg klasyfikacji Wilgi a obrazem histopatologicznym. W 1978 r. Barańska-Gachowska opracowała klasyfikację (z późniejszymi zmianami), która stany chorobowe tkanek okw. dzieli na ostre i przewlekłe. Klasyfikacja kliniczna i rozwój zapaleń tkanek okw. Klasyfikacja kliniczna chorób tkanek okw. wg Barańskiej-Gachowskiej wyróżnia zapalenia ostre i przewlekłe. Do zapaleń ostrych należą: zapalenie ostre początkowe zapalenie ostre ropne (ropień okołowierzchołkowy, ropień podokostnowy, ropień podśluzówkowy). Do zapaleń przewlekłych tkanek okw. zalicza się: zapalenie włókniste zapalenie ropne zapalenie ziarninowe lub ziarniniak torbiel okołowierzchołkowa zapalenie z osteosklerozą. Powstanie reakcji zapalnej i jej nasilenie zależy od bodźca patogennego, czasu jego działania i odporności tkanek okw. Silne bodźce, nawet jeśli ich oddziaływanie trwa krótko, powodują zapalenia ostre. Bodźce słabe działające długo przyczyniają się zwykle do zapaleń pierwotnie przewlekłych. Zapalenia ostre po krótkim czasie (do 7 dni) mogą przechodzić w przewlekłe, a zapalenia przewlekłe mogą ulegać zaostrzeniu. Poszczególne rodzaje ostrych i przewlekłych stanów zapalnych mogą przechodzić z jednej postaci w inną. Więcej Zmiany pęcherzowe w jamie ustnej – przyczyny Zmiany pęcherzowe na błonie śluzowej jamy ustnej mogą być wynikiem urazu, infekcji lub schorzeń związanych z działaniem układu immunologicznego. Pęcherze i pęcherzyki wykazują tendencję do łatwego pękania z pozostawieniem nadżerek lub owrzodzeń. Choroby pęcherzowe mogą być bolesne i dotyczyć pacjentów w każdym wieku. U dzieci i młodych dorosłych częściej jednak występują opryszczkowe zapalenia jamy ustnej i zmiany w przebiegu ospy wietrznej, a u starszych pacjentów częściej rozpoznaje się pęcherzycę, chorobę Duhringa czy pemfigoid błon śluzowych. Pierwotne opryszczkowe zapalenie jamy ustnej i dziąseł Pierwotne opryszczkowe zapalenie jamy ustnej i dziąseł (postać pierwotnego zakażenia HSV – herpes simplex virus) to najczęstsza infekcja wirusowa w jamie ustnej. Zazwyczaj powodowana jest przez wirus opryszczki zwykłej typu 1 (HSV-1), ale obserwuje się również zakażenia wirusem HSV typu 2 (tzw. typem genitalnym). HSV-1 łatwo rozprzestrzenia się przez ślinę; źródłem zakażenia może być osoba chora lub nosiciel bezobjawowy. Infekując komórki nabłonka śluzówki jamy ustnej wirus HSV przyczynia się do powstawania śródnabłonkowych pęcherzyków, które pękają i pozostawiają strupy na wargach lub nadżerki w jamie ustnej. Zmianom towarzyszy obrzmienie i zaczerwienienie dziąseł; może wystąpić gorączka, ból głowy i powiększenie szyjnych węzłów chłonnych. Po wyleczeniu zakażenia pierwotnego utajony HSV rezyduje w tkance nerwowej i innych tkankach okolicy ustno-twarzowej. Więcej AIDS – objawy w jamie ustnej AIDS (acquired immunodeficiency syndrome), czyli zespół nabytego niedoboru odporności, jest chorobą wywołaną przez retrowirus HIV (human immunodeficiency virus) – ludzki wirus niedoboru odporności. Pacjenci z HIV/AIDS są szczególnie narażeni na choroby jamy ustnej. Manifestacja AIDS w jamie ustnej może być różnorodna; najczęściej występują kandydozy, leukoplakia włochata, mięsak Kaposiego i zakażenia przyzębia. Zmiany w ich przebiegu mogą stanowić pierwsze objawy zakażenia HIV i jego progresji. Według dostępnych danych, objawy ustno-twarzowe związane z HIV/AIDS występują w 30–80% przypadków.[1] Objawy w jamie ustnej związane z HIV/AIDS Do objawów silnie związanych z wirusem HIV zalicza się: kandydozę jamy ustnej (rumieniową i rzekomobłoniastą) leukoplakię włochatą mięsak Kaposiego powiększenie węzłów chłonnych (lymphadenopatia); chłoniak nieziarniczy (non-Hodkin lymphoma; NHL) choroby przyzębia; wrzodziejące zapalenie dziąseł i przyzębia. Wśród objawów rzadziej związanych z zakażeniem wirusem HIV wymienia się: zakażenia związane z Mycobacterium avium-intracellulare lub Mycobacterium tuberculosis ciemne przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej niecharakterystyczne owrzodzenia w jamie ustnej Objawy w jamie ustnej obserwowane są nie tylko u pacjentów chorych na AIDS – mogą również poprzedzać ogólne objawy kliniczne choroby u zakażonych wirusem HIV. Więcej Tradycyjne leki ziołowe mogą wspomóc leczenie raka jamy ustnej Tradycyjne leki ziołowe mogą wspomóc leczenie raka jamy ustnej – konkretnie raka płaskonabłonkowego, najczęstszego nowotworu jamy ustnej. Do takiego wniosku doszli badacze z uniwersytetów w Tajwanie i w Chinach. Co ciekawe – tradycyjne leki ziołowe mogą być skuteczne nie tylko jako środki wspomagające konwencjonalne leczenie onkologiczne w stomatologii, ale również – stosowane samodzielnie. Naukowcy odkryli, że tradycyjne roślinne leki są zdolne do modulowania przekazywania sygnałów na ścieżkach komunikacji na poziomie komórkowym i molekularnym. Sygnały te są odpowiedzialne za rozwój złośliwości nowotworu i za przeżywanie zmutowanych komórek. Ponadto leki ziołowe zapewniają lepszą kontrolę złośliwości raka płaskonabłonkowego jamy ustnej i klinicznych powikłań, które pojawiają się po leczeniu tego nowotworu metodami konwencjonalnymi; przykładowo – niepożądanym następstwem radioterapii może być kserostomia i zapalenie śluzówki jamy ustnej. Rak płaskonablonkowy – najczęściej spotykany nowotwór jamy ustnej Odkrycie to daje nadzieję na opracowanie nowych strategii terapeutycznych lub udoskonalenie już istniejących w obszarze wyjątkowo wymagającym nowych rozwiązań – rak płaskonabłonkowy jest bowiem najczęściej występującym nowotworem jamy ustnej. Może lokalizować się w jamie ustnej, ale też w obszarach do niej przyległych: części ustnej gardła, nosogardzieli, krtani i śliniankach. Więcej Choroby ślinianek Ślinianki to gruczoły wydzielnicze. Są dobrze unerwione i unaczynione, szybko reagują na zmiany równowagi wewnętrznej ustroju i same mają na nią wpływ. Kiedy chorują, w jamie ustnej zachodzą niekorzystne zjawiska, które mogą z czasem rzutować na funkcjonowanie innych obszarów organizmu. Dzieje się tak, ponieważ: ślinianki poprzez układ chłonny, krwionośny i nerwowy oraz obszar przestrzeni międzypowięziowych są powiązane bezpośrednio lub pośrednio z resztą ciała; zaburzenia w wydzielaniu śliny i zmiana jej jakości przekładają się na kondycję śluzówki wyściełającej jamę ustną oraz zębów, co z kolei wpływa na zdrowie wielu układów wewnętrznych. Trzeba pamiętać, że ślina nie tylko ułatwia rozdrabnianie pokarmu w procesie żucia, ale również pełni inne role: omywa wnętrze jamy ustnej, nawilża tkanki, chroni przed uszkodzeniami śluzówki, zabezpiecza przed zbyt szybkim osadzaniem się bakteryjnego biofilmu i działa jak bufor zapewniający właściwą wartość pH w jamie ustnej. Zatem kiedy ślinianki niedomagają, reperkusje tego stanu organizm odczuwa bardzo szybko. Choroby ślinianek mogą być wywołane przez: Wirusy – powodowane przez nie schorzenia to: Świnka, zwana też nagminnym zapaleniem ślinianek – z ostrym początkiem, objawami ogólnoustrojowymi, gorączką, zajmująca najpierw ślinianki z jednej strony głowy, a po 2-3 dniach – z drugiej, powodująca silną bolesność w okolicy przyusznej i podżuchwowej oraz obrzęk ślinianek przyusznych, a czasem także ślinianek podżuchwowych czy dna jamy ustnej. Raz przebyta, daje odporność na całe życie. Zapalenia gruczołów ślinowych – mogą to być skutki zakażenia różnymi wirusami, np. grypy, żółtaczki, anginy opryszczkowej, enterowirusów i najczęściej dotyczą ślinianek przyusznych. Mogą pojawić się raz, przyjąć postać ostrą i zniknąć, ale mogą też mieć charakter nawrotowy lub wejść w stan przewlekły. Cytomegalia ślinianek – choroba wrodzona lub nabyta, która przy pierwotnym zakażeniu może być śmiertelna dla noworodków lub osób z niedoborem odporności i na którą – jak na razie – nie mamy skutecznego lekarstwa. Objawami może przypominać grypę lub mononukleozę, z gorączką, powiększeniem węzłów chłonnych, zapaleniem gardła i powiększeniem ślinianek – najczęściej przyusznych. Bakterie – skutkiem zakażenia nimi mogą być: Ostre ropne zapalenie ślinianek – to rezultat krwiopochodnego zakażenia. Przyczyna znalezienia się bakterii w ustroju może być błaha, np. niewielkie uszkodzenie w obszarze twarzoczaszki, zerwana ciągłość tkanek podczas zabiegu dentystycznego lub poważna, np. zakażenie ogólnoustrojowe gronkowcem. Choroba przebiega z symptomami ogólnymi, szczególnie burzliwie u niemowląt, a objawia się silnym obrzękiem ślinianki, bólem, biegunką, dreszczami, wysoką gorączką, szczękościskiem oraz tkliwością okolicy ślinianki. Nawracające zapalenie ślinianki przyusznej – może to być konsekwencja wielu różnych schorzeń: mukowiscydozy, zakażenia wirusowego ogólnoustrojowego lub obejmującego tylko ślinianki, gośćca, schorzeń autoimmunologicznych, zaburzeń neurowegetatywnych. Początek może być bezobjawowy lub nastąpić nagle, np. pod wpływem jedzenia czy nadejścia chłodnego frontu atmosferycznego. Do zaostrzeń i nawrotów może dochodzić nawet kilkanaście razy w roku, powodując tkliwość i powiększenie gruczołu ślinowego oraz suchość w jamie ustnej. Czynniki inne lub nieznane, których skutkiem są: Nowotwory ślinianek – ich przyczyny najczęściej pozostają nieznane, ale pod uwagę brane są zmiany zachodzące w starzejącym się ustroju i kontakt z chemikaliami podczas pracy zawodowej. Najczęściej pojawiają się u osób po 60-tym roku życia. Guzy ślinianek mogą być łagodne (ok. 3/4 przypadków) lub – rzadziej – złośliwe. Kiedy urosną, objawiają się jako charakterystyczne, obłe uwypuklenia tkanek. Kamica ślinianek – kamienie mogą pojawić się w śliniankach po jednej stronie głowy lub obustronnie. Ich powstawanie łączy się z przebytymi stanami zapalnymi ślinianek, zwężeniem przewodów odprowadzających ślinę, zmianą właściwości śliny czy wytrącaniem się w niej związków mineralnych. Mogą powodować ból, niekiedy silny, o charakterze kolki, powiększenie i obrzęk ślinianki oraz blokować światło przewodu wyprowadzającego wytworzoną ślinę. Więcej Czy wiesz, że... Aparatem na zęby, zdjęcia nie zrobisz. Trzeba cieszyć się dniem dzisiejszym, bo jutro mogą Cię boleć zęby. W Japonii "yaeba" czyli "krzywe zęby" są uważane za urocze i atrakcyjne. Nastolatki często poddają się operacji wykrzywienia zębów, by wyglądać bardziej atrakcyjnie. FAQKiedy byłam dzieckiem w wieku około 8 lat miałam zapalenie węzłów chłonnych na szyi dokładnie pod uchem z prawej i lewej strony z tego co pamiętam zostały one wyleczone ale za jakiś czas wyskoczyły ponownie jednak zignorowałam to ponieważ nie bolały mnie one raczej. Zapalenie węzłów chłonnych głowy i szyi Ze względu na różnorodność czynników zapalnych rozpoznanie jednostki chorobowej wyłącznie na podstawie stanu węzłów chłonnych głowy i szyi najczęściej jest niemożliwe. Źródłem trudności w praktyce klinicznej bywa zwłaszcza przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, które może wymagać wnikliwego postępowania diagnostycznego; dokładnego badania podmiotowego, przedmiotowego i badań dodatkowych, np. mikrobiologicznych, ultrasonograficznych, pobrania materiału do badania histopatologicznego, a także badań radiologicznych (w przypadku zmienionych chorobowo węzłów chłonnych będących w kontakcie z kością). Procesy patologiczne w węzłach chłonnych głowy i szyi Węzły chłonne uczestniczą w procesach, w które zaangażowany jest układ immunologiczny, pełniąc szczególną funkcję w walce z zakażeniem. Są polem działania wędrujących limfocytów i makrofagów, miejscem kontaktu limfocytów T i B z antygenami, gdzie – w odpowiedzi na antygen – dochodzi do aktywacji i transformacji komórek immunokompetentnych. Wczesny efekt reakcji na antygen stanowi zwiększenie przepływu krwi przez zajęte węzły. Jednak za powiększenie węzłów chłonnych odpowiadać może wiele czynników: odczynowych (w stanach zapalnych i alergiczno-reaktywnych), przerostowych lub nowotworowych. Powiększenie węzłów chłonnych może mieć charakter miejscowy lub uogólniony (gdy obejmuje minimum 2–3 obszary ciała). Regionalne powiększenie węzłów chłonnych wskazuje zwykle na miejscowy proces patologiczny, aczkolwiek niektóre choroby ogólnoustrojowe przebiegają ze zmienionymi odczynowo – charakterystycznymi dla nich – grupami węzłów chłonnych (np. mononukleoza zakaźna – węzły zauszne i karkowe, różyczka – węzły potyliczne i zauszne). Zazwyczaj powiększenie węzłów chłonnych głowy i szyi ma charakter odczynowy: jest odpowiedzią na bodźce zapalne – bakterie lub wirusy. W większości przypadków źródło zakażenia stanowią zmienione chorobowo tkanki przyzębia, zęby, kości szczęk, zatoki szczękowe, migdałki lub zakażone rany śluzówki i skóry. W okolicy szczękowo-twarzowej obserwuje się najczęściej powiększenie węzłów podżuchwowych. Czynnik zapaleniotwórczy (zazwyczaj nieswoisty) może wywołać reakcję węzłów chłonnych w postaci ostrego lub przewlekłego zapalenia. Ostre zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis acuta) objawia się podwyższoną temperaturą ciała, czasem z dreszczami, osłabieniem, bólem głowy i ogólnym złym samopoczuciem. Węzły chłonne są powiększone i bolesne; początkowo – w wyniku narastającego obrzęku tkanki węzłowej – miękkie i elastyczne. Zapalenie ostre węzłów chłonnych może mieć charakter surowiczy (lymphadenitis acuta serosa) lub ropny (lymphadenitis acuta purulenta). Stany zapalne węzłów chłonnych głowy i szyi – ostre i przewlekłe Ostre surowicze zapalenie węzłów chłonnych przebiega z wysiękiem surowiczym we wnętrzu węzłów chłonnych (cechuje je miękka konsystencja i przesuwalność względem otoczenia). Zapalenie może cofnąć się bez pozostawienia zmian, jeśli układ odpornościowy działa prawidłowo, a patogenność, wirulencja (zjadliwość) drobnoustrojów są niskie. W przeciwnym razie może przejść w ostre ropne zapalenie węzłów chłonnych, w przebiegu którego rośnie bolesność zajętych węzłów chłonnych i zmienia się ich konsystencja (twardnieją) w wyniku silnego napięcia torebek łącznotkankowych. Gdy dochodzi do nacieku zapalnego tkanek miękkich otaczających węzły (zapalenia okołowęzłowego; perilymphadenitis), węzły nie są już przesuwalne względem otoczenia. Z czasem, pod wpływem działania enzymów proteolitycznych, torebki węzłów zostają zniszczone, a patologiczna wydzielina przedostaje się do pobliskich tkanek – może spowodować ropowicę lub powstanie ograniczonego zbiornika ropy z typowymi objawami ropnia w danej okolicy. Zaniedbanie stanu może doprowadzić do opróżnienia zawartości węzła przez samoistnie wytworzone przetoki. W niektórych przypadkach we wczesnej fazie ostrego ropnego zapalenia jego obraz może się cofnąć, ale węzły pozostają trwale powiększone (do 1–2 cm) i twarde (bliznowata tkanka łączna), niebolesne i ruchome względem otoczenia. Leczenie ostrego zapalenia węzłów chłonnych polega na eliminacji źródła zakażenia (np. ekstrakcji zęba), antybiotykoterapii, okładach w fazie wczesnej zapalenia, w późniejszej – obejmuje nacięcie i drenaż. Przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis chronica) może być zejściem ostrego procesu lub mieć charakter pierwotny. W jego przebiegu węzły są powiększone, elastyczno-twarde, najczęściej niebolesne. Nie w każdym przypadku są przesuwalne względem otoczenia. Leczeniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne (wyłuszczenie zmienionych chorobowo węzłów; lymphadenectomia). Ostre zapalenie węzłów chłonnych twarzy i szyi. Co do zasady przyczyną ostrego zapalenia węzłów chłonnych twarzy i szyi są mikroorganizmy krążące w jamie ustnej - flora kałowa - gronkowce. Tj. Takie zapalenie węzłów chłonnych powstaje z infekcji odontogennych. Dlatego ważne jest szybkie leczenie zębów próchnicowych. #1 Napisany 17 styczeń 2011 - 13:37 Cześć. Staram sie ciepło ubierać. Bedąc w stolicy zakupiłam sobie zestaw różnokolorowych apaszek, z którymi sie nie rozstaje. Mimo tego od kilku dni wyczuwam ból węzłów chłonnych na szyi. Czym może być spowodowany ból ,skoro ja nie jestem ani przeziębiona,ani nie pije zimnych napojów. Nie chciałabym leżeć w szpitalu i mieć na nie operacje. Nienawidze szpitali. 0 Wróć do góry Doradca KFD Doradca KFD KFD pro Siemka, sprawdź ofertę specjalną: Poniżej kilka linków do tematów podobnych do Twojego: #2 Napisany 17 styczeń 2011 - 16:45 Ból węzłów chłonnych może wystąpić z nieznanych przyczyn, ilość komórek odpornościowych zaczyna wzrastać w niepokojącym tempie. Organizm traci również kontrolę nad ich produkcją, niedojrzałe i nieprawidłowe komórki opuszczają węzły i rozprzestrzeniają się w innych narządach. W taki sposób rozwija się czasami chłoniak, nowotwór węzłów chłonnych, który atakuje ludzi w różnym wieku. 0 Wróć do góry #3 Napisany 17 styczeń 2011 - 19:01 Czesc. W tamtym roku wyczuwałam cos podobnego. Węzły chłonne na szyi były nieco powiekszone i odczuwałam ból przy każdym połykaniu silny. Byłam z tym u lekarza i kazał mi zrobic prześwietlenie tarczycy i badania hormonów TSh. Zrobiłam i nie jestem zadowolona, ponieważ mam problem z tarczycą ;( 0 Wróć do góry #4 Napisany 17 styczeń 2011 - 21:17 Czesc. Ja znam kilka przyczyn bólu węzłów chłonnych :-infekcje wirusowe (szczególnie mononukleoza zakaźna, cytomegalia, HIV)- inne infekcje (zwłaszcza toksoplazmoza),- choroby reumatyczne (SLE, RZS),- reakcje polekowe (zwłaszcza leki stosowane w leczeniu padaczki),- nadczynność tarczycy. Powodzenia i sprawdz wszystkie z możliwych przyczyn. 0 Wróć do góry #5 Napisany 07 kwiecień 2011 - 17:26 blodmen Użytkownicy 5 postów Wiek: 45 Płeć:Mężczyzna Staż [mies.]: 43 To co napisał przedmówca jest jak najbardziej prawdą aczkolwiek jeśli obiawy nie ustępują po max. 2 dniach np: stosowania doustnych środków leczniczych wskazana była by jak najszybsza konsultacja z endokrynologiem zrobienie TSH + USG szyji w celu ewentualnego wykluczenia guzowatości się na doświadczeniu dodam ,że w moim przypadku skończyło się opercją tarczycy wykryto mnustwo guzków z naciekami na węzły chłonne (nowotwór złośliwy)5 lat z głowy a też puchły mi węzły chłonne na szyji w moim przypadku był to ostatni dzwonek:)Radzę nie bagatelizować objawów bo statystycznie ,co 4 polak będzie musiał się leczyć jak nie operacyjnie to farmakologicznie z powodu tarczycy. 0 Wróć do góry #6 Napisany 07 kwiecień 2011 - 22:20 EuzebiuszKFD Płeć:Mężczyzna Staż [mies.]: 09` Mnie również od wczoraj bolą węzły chłonne szyi, tzn. mam dwa guzki umiejscowione po prawej stronie i jeden po lewej. Dzisiaj byłem na badaniach z medycyny pracy i nic niepokojącego przy okazji nie wyszło. Kumpel z pracy skarżył się przez ostatnie dni, że ma bolące guzki na szyi i wychodziłoby na to, że się od niego zaraziłem? Dodam, iż nie mam bólów gardła, kataru - może jedynie stan podgorączkowy i delikatne rozbicie. Co o tym myślicie? 0 Wróć do góry #7 Napisany 07 kwiecień 2011 - 22:52 Helth Wiek: 34 Płeć:Mężczyzna Miasto:Toruń Stan zapalny. Mi weszło od zęba - miałem wycinane dziąsło bo wyrosła ósemka i niestety źle mi wycieli, przez co co jakiś czas robi się stan zapalny i przerzuca się to na węzły. Bolące guzki - czyli powiększone węzły chłonne. Niedługo ide do dentysty żeby mi to naprawił. Pozdro 0 Wróć do góry #8 Napisany 07 kwiecień 2011 - 23:56 bgoka Wiek: 32 Płeć:Mężczyzna Z doświadczenia wiem, że nie warto lekceważyć takich tematów. Jeśli utrzymuje się to przez 2-3 tygodnie, zdecydowanie trzeba się udać do lekarza. Powiększone węzły mogą być objawem ziarnicy... 0 Wróć do góry #9 Napisany 08 kwiecień 2011 - 06:01 EuzebiuszKFD Płeć:Mężczyzna Staż [mies.]: 09` Czyli powinienem poczekać na rozwój sytuacji? Cały czas mam stan podgorączkowy, nawet rano źle się czuję. 0 Wróć do góry #10 Napisany 08 kwiecień 2011 - 12:02 bgoka Wiek: 32 Płeć:Mężczyzna W których miejscach wyskoczyły te węzły?? Góra/dół szyi?? Nie masz powiększonych pod pachami czy w pachwinach??? Po za tym skoro kumpel w tym samym czasie to ma to raczej jakaś infekcja, bo nowotworem się nie zarazisz Na twoim miejscu jeśli w ciągu kilku dni nic by się nie poprawiało poszedłbym do lekarza, jeśli mimo leczenia, objawy będą dalej to wtedy, można kombinować z badaniem krwi i prześwietleniem klatki piersiowej, żeby wykluczyć pewne tematy... edit: spotkałem się z teorią, że powiększone węzły do około 1 cm w największym rozmiarze raczej nie są groźne z tym, że w miejscu w którym wyczuwamy mogą być małe, a gdzie indziej... zdrowia życzę Edytowany przez bgoka, 08 kwiecień 2011 - 12:06 . 0 Wróć do góry #11 Napisany 09 kwiecień 2011 - 17:51 EuzebiuszKFD Płeć:Mężczyzna Staż [mies.]: 09` Właśnie wróciłem od lekarza, bo mój stan był już naprawdę ciężki... Wczoraj pojechałem na uczelnię, po przyjeździe i zażyciu 2 APAPów miałem temperaturę ~40`. Musiałem chłodzić się pod prysznicem, innej opcji nie było. Rano wróciłem do domu, koło godziny 14 temperatura wynosiła ~38`. Samopoczucie fatalne. Dostałem antybiotyk oraz maść do smarowania węzłów. 0 Wróć do góry #12 wixon Napisany 05 kwiecień 2017 - 06:48 Mam pytanie. Czy takie powiekszone wezly chlonne moga oznaczać coś poważnego? 0 Wróć do góry #13 bauc Napisany 04 maj 2017 - 05:49 http://wezlychlonne....chlonne-szyjne/ Nie ma co na pewno na poczatku panikować/ W większości przypadków takie powiekszone węzły chłonne szyi oznaczają jakiś stan zapalny w organizmie. Czyli nic groźnego. Jednak polecam upewnić się u lekarza. 0 Wróć do góry ZAPALENIE WĘZŁÓW CHŁONNYCH: najświeższe informacje, zdjęcia, video o ZAPALENIE WĘZŁÓW CHŁONNYCH; Zapalenie węzłów chłonnych
Mój wujek bedzie miał usuwane węzły chłonne i kawałek języka jakie mogą być komplikacje i jak długo można żyć bez węzłów chłonnych ~majkela Węzły chłonne znajdują się w całym ciele człowieka, około 3/4 znajduje się w okolicy głowy i szyi. Nie jest to organ niezbędny do życia, także nie wpływa na jego długość. Ryzyko operacji raka języka wiąże się z zaburzeniem mowy, wyglądem estetycznym, trudnościami w żywieniu. Wszystko zależy ostatecznie od choroby i zakresu operacji. ~ » Zapytaj! Skomentuj!
2 tygodnie temu byłam operowana, przyjęta na oddział z objawami otrzewnowymi, rozpoznanie: zapalenie węzłów chłonnych krezki jelita cienkiego. Węzły wycięto do badania histopat. Dziś odebrałam wynik, rozp.: węzeł chłonny z histiocytozą zatokową no. I. Co to oznacza??